Poslednje tri hiljade godina kišobran je korišten kao naprava za
zaštitu od sunca i kiše. Kako su to pokazali arheološki nalazi, u Kini
je bio poznat već u jedanaestom veku pr. n. e., a zatim u Asiriji,
Indiji i Persiji. Otuda je kišobran prenesen u Egipat gde je - kao svuda
na Istoku - postao znakom položaja i ugleda. Tu funkciju vrši još i
danas u plemenskim organizacijama, pogotovo u Africi, gdje nosači
suncobrana, odnosno kišobrana, koračaju iza svojih velikodostojnika. U
antičkoj Grčkoj i u Rimu, kišobrani su smatrani znakom ženstvenosti, pa
su se njima muškarci retko služili.
U srednjem veku su kišobrani do dvanaestog veka bili retko korišteni sve dok nije neki venecijanski dužd dao za sebe izraditi ceremonijalni kišobran. Kasnije je kišobran, odnosno suncobran, našao svoj put među znakove dostojanstva katoličke crkve. Španski osvajači Meksika otkrili su da su se astečki kraljevi također služili suncobranima. Englezi su ustanovili da i indijski prinčevi hodaju pod suncobranima - pa čak, ako ti izveštaji ne preteruju, odlaze pod suncobranima i u borbu.
Engleska je, verovatno, bila prva evropska zemlja u kojoj je, zbog klimatskih razloga, pravi kišobran postao svakodnevna zaštita protiv kiše. O tome nam govori književnost: Drayton spominje kišobran već godine 1620, Swift godine 1710. (u City Showers), a John Gay godine 1716. (u Trivia).
Pa ipak, kišobran nije opšte prihvaćen pre druge polovine osamnaestog veka. Prokrčio mu je put Jonas Hanway koji se otprilike godine 1750. kao prvi pojavio pod kišobranom u Pall Mallu. Bio je to trgovac koji se obogatio poslujući s Rusijom i Dalekim istokom, gdje je upoznao čestu uporabu kišobrana.
Hanwayjev kišobran, kao i mnogi drugi kišobrani izrađeni u to vrijeme, imao je rebra od trstike koja su otvaranje i zatvaranje činila tegobnim. Čelična rebra izumio je tek Henry Holland, pa su ih britanski kišobranari počeli izrađivati godine 1840. Izrađivanje kišobrana u velikim količinama počelo je u Manchesteru, Glasgowu i Londonu. Kišobranari su nudili građanima kišobrane uz umerenu cenu - a ovi su ih kupovali, čak i revnosnije no što je to Hanway mogao očekivati.
U srednjem veku su kišobrani do dvanaestog veka bili retko korišteni sve dok nije neki venecijanski dužd dao za sebe izraditi ceremonijalni kišobran. Kasnije je kišobran, odnosno suncobran, našao svoj put među znakove dostojanstva katoličke crkve. Španski osvajači Meksika otkrili su da su se astečki kraljevi također služili suncobranima. Englezi su ustanovili da i indijski prinčevi hodaju pod suncobranima - pa čak, ako ti izveštaji ne preteruju, odlaze pod suncobranima i u borbu.
Engleska je, verovatno, bila prva evropska zemlja u kojoj je, zbog klimatskih razloga, pravi kišobran postao svakodnevna zaštita protiv kiše. O tome nam govori književnost: Drayton spominje kišobran već godine 1620, Swift godine 1710. (u City Showers), a John Gay godine 1716. (u Trivia).
Pa ipak, kišobran nije opšte prihvaćen pre druge polovine osamnaestog veka. Prokrčio mu je put Jonas Hanway koji se otprilike godine 1750. kao prvi pojavio pod kišobranom u Pall Mallu. Bio je to trgovac koji se obogatio poslujući s Rusijom i Dalekim istokom, gdje je upoznao čestu uporabu kišobrana.
Hanwayjev kišobran, kao i mnogi drugi kišobrani izrađeni u to vrijeme, imao je rebra od trstike koja su otvaranje i zatvaranje činila tegobnim. Čelična rebra izumio je tek Henry Holland, pa su ih britanski kišobranari počeli izrađivati godine 1840. Izrađivanje kišobrana u velikim količinama počelo je u Manchesteru, Glasgowu i Londonu. Kišobranari su nudili građanima kišobrane uz umerenu cenu - a ovi su ih kupovali, čak i revnosnije no što je to Hanway mogao očekivati.
priredila: L. Rujić
Нема коментара:
Постави коментар